ମୀନକେତନ ବାରଲେବଡ଼ିଆ
“କବିତା ଖୁବ୍ ଅଭିମାନିନୀ । ତମେ ସଜବାଜ ହେଇଥିବ ଅଭିସାର ପାଇଁ, ସିଏ ଛୁଆଁଧରା ଦେବନାହିଁ । ବ୍ୟସ୍ତତା ଓ କୋଳାହଳ ଭିତରେ କବିତା ଲେଖିହୁଏ ନାହିଁ। କବିତା ଲେଖିବା ପାଇଁ ନୀରବତା ଓ ସ୍ଥିରତା ଦରକାର।” – ଏତକ କହୁ କହୁ କବି ଆନନ୍ଦ ଚନ୍ଦ୍ର ସାହୁ ମୋ’ ହାତକୁ ବଢେଇ ଦେଇଥିଲେ ତାଙ୍କ ସଦ୍ୟ ପ୍ରକାଶିତ କବିତା ସଂକଳନଟି, ଗତ ଶନିବାର ଦିନ ତାଙ୍କ ବଲାଙ୍ଗିରସ୍ଥିତ ବାସଭବନ “କାବ୍ୟଗୁମ୍ଫା’ ଠାରେ ।
ଶହେଟି କବିତାର ଏଇ ସଂକଳନ । କବିତାଗୁଡ଼ିକ ଏତେ ଛୁଇଁଲା ଯେ ଦୁଇଦିନରେ ପଢିଦେଲି ଶହେଟି କବିତା । ପୁସ୍ତକର ଆଲୋଚନା କରିବା ମୋ ଜ୍ଞାନର ପରିସୀମା ବାହାରେ । ଏଣୁ କବିତାର ଜଣେ ଭାବଗ୍ରାହୀ ପାଠକ ଭାବରେ ଭଲ ଲାଗିଥିବା କିଛି କବିତାଂଶ ଏଠାରେ ଉପସ୍ଥାପନ କରୁଛି ।
କବିତା ହେଉଛି ମନନଶୀଳ ଅବଧାରଣା । ସାଧାରଣ ମଣିଷ କୌଣସି ବସ୍ତୁକୁ ସ୍ଥୁଳ ଚକ୍ଷୁରେ ଦେଖିଲା ବେଳେ କବିମାନେ ସୂକ୍ଷ୍ମ ଚକ୍ଷୁରେ ଦର୍ଶନ କରିଥାନ୍ତି । କୌଣସି ବିଷୟକୁ କବି ସିଧାସଳଖ ପ୍ରକାଶ ନକରି ବୁଲେଇ ବଙ୍କେଇ ବା ବ୍ୟଞ୍ଜନା ଦେଇ ପ୍ରକାଶ କରିଥାଏ । ବେଳେବବେଳେ କିଛି କବିତା ପାଠକ ପାଇଁ ଦୁର୍ବୋଧ୍ୟ ମନେ ହୁଏ । କିନ୍ତୁ ଏଇ ସଂକଳନର କବିତା ସବୁ ସରଳ ଓ ସାବଲୀଳ । ସହଜରେ ବୋଧଗମ୍ୟ । ଅନେକ କଥା ଅଛି, ଯାହା ଲାଗିବ ନିଜ ଜୀବନରେ ଘଟି ଯାଇଛି ବା କାବ୍ୟ ନାୟକ/ ନାୟିକା ସହ ଏଇଠି କେଉଁଠି ଭେଟ ହୋଇଛି । ବେଳେବେଳେ ଲାଗେ, ଏଇଟା ମୋ କଥା ତ କୁହାଯାଇଛି । ଅତି ସାଧାରଣ ଲୋକଙ୍କ କଥା ଅନେକ କବିତାରେ କୁହାଯାଇଛି । ଏଣୁ କବିତାସବୁ ମତେ ଆହୁରି ଆଛନ୍ନ କରିଦେଲା । ଆସନ୍ତୁ କବିଙ୍କ କିଛି କବିତାଂଶ ପାଠ କରିବା ଓ କ୍ଷଣିକ ପାଇଁ କବିତାମୟ ହୋଇଯିବା ।
●
ଭୋକର ବିକଳତା
ଆବୋରି ନେଇଛି ସାରାଟା ସକାଳ
ମାଲିକ ପାଖରେ ବନ୍ଧା ପଡ଼ିଛି
ତମାମ୍ ଖରାବେଳ
ସଂଧ୍ୟାକୁ ମାଡି ବସିଛି
ମ୍ୟାଲେରିଆ ଓ ମଶାଙ୍କ ଲୁଚକାଳି ଖେଳ
ତୁମେ ତ’ ଜାଣ
ରାତି କାହାରି ନୁହଁ, ଖାସ୍ ଅନ୍ଧାରର ।
ଞ୍ଚଞ୍ଚଞ୍ଚଞ୍ଚଞ୍ଚ
ଏବେ ଜଙ୍ଗଲରେ ହିଂସ୍ରଜନ୍ତୁ ନାହାନ୍ତି ସିନା
ମୂଲ୍ୟବାନ ଗଛ ଓ ଶୀକାର ଖୋଜି ଖୋଜି
ନୟାନ୍ତ ହୋଇ ପଡ଼ିଥିବା ମଣିଷମାନେ
ହିଂସ୍ରଙ୍କଠୁ ବି ଖୁବ୍ ଖତରନାକ୍ ।
(କେଉଁଠିକୁ ଯିବ ସନାତନ)
●
ୟେ’ ପରା ସିଏ
ଯିଏ ନିଜ ସୁଖ ପାଇଁ
ଅନ୍ୟ ଲାଗି ହୋଇପାରେ
ଅକ୍ଳେଷରେ ବିଷ
ୟା’ ନାଁ ମଣିଷ… ମଣିଷ । ( ମଣିଷ)
●
ନୀତି ଆଦର୍ଶର ମଲ୍ଲିମାଳରେ
ଆପାଦମସ୍ତକ
ବୁଡ଼ି ଯାଇଥିବା ମଣିଷ
କାଲି ସକାଳୁ ହୁଏତ’
ମିଛଟାରେ ପ୍ରେସ୍ ଲେଖାଥିବା
ଦାମୀ କରରେ
ବୋଝେ ଅନ୍ଧାର
ଚଲାଣ କରୁଥିବା ବେଳେ
ଧରା ପଡ଼ିପାରେ ପୁଲିସ୍ ହାତରେ ।
(ଗଦା ଗଦା ଜୀବନ)
●
ହେଇ, କିଛି ଲୋକ
ପହଁରୁଛନ୍ତି ମାଛ ହେଇ
ନର୍ଦ୍ଦମା ପାଣିରେ
କିଛି ଲୋକ ପୁଣି
ବନିଶୀ କଣ୍ଟା ପକେଇ ଠିଆ
ନର୍ଦ୍ଦମା କଡ଼ରେ, ବଡ଼ ବହପରେ।
(କେଉଁଠିକି ପହଞ୍ଚି ଆସିଲି ମୁଁ)
●
ହେ’ ଭାଇନା
କେତେ ଦେଖୁଛୁ ଆଇନା
ଆକାଶରେ ଜହ୍ନ ଦେଖି
ଥେଇ ଥେଇ ନାଚୁଛୁ ଯେ
କହି ପାରିବୁ ଜହ୍ନର ଠିକଣା ।
(ଏଇ ମନ)
●
ଭଲ ପାଇବାର ଋତୁକୁ
ଭିଡି ରଖ ଛାତିରେ
ଯେମିତି ଆକାଶକୁ ଭିଡିଥାଏ ମାଟି
ଅନ୍ଧାର ଓ ପଙ୍କର ଭିଡ
ହାଲୁକା ବି ହୋଇଯାଇ ପାରେ ।
(ସବୁ ସ୍ବପ୍ନକୁ ସୁରକ୍ଷା ଦିଅ)
●
ସାମାଜିକ ସିଂହାସନରେ ବସି
ହୁକୁମ୍ ଉଦଗାରିଥିବା ସେଇ ଲୋକଟି କ’ଣ
ଲଗେଇ ଥିଲା ଏ ନିଆଁ
ତମ ବେଲଗାମ୍ ସମାଜରେ ଅସ୍ପୃଶ୍ୟ, ଅଛୁଆଁ ।
(ସେଇ ନିଆଁ)
●
ଦେହ ପାଇଁ ଲୋସନ୍ ଫୋସନ୍
ମୁହଁ ପାଇଁ ନାନାଦି ମେକଅପ୍
ସପନ ସଜେଇବାକୁ ଗଦା ଗଦା ମିଛ
କି ନିଜର ସ୍ଥିତିକୁ ବଳିଷ୍ଠ କରିବାକୁ
ମଜବୁତ୍ ଟାଉଟରୀ
କିଛିର ବି ଆବଶ୍ୟକତା ନଥିବ ମୋଟେ ।
(ଆମ ଗାଁ)
●
ତୋର ସାତ ପୁରୁଷଙ୍କ ଖପୁରୀରେ
କିଏ ସବୁ ଲେଖିଥିଲେ ଭାଗ୍ୟ
କେଉଁମାନେ ଉଜାଡ଼ି ଦେଲେ ଜଙ୍ଗଲ
ମଚକି ଦେଲେ
ଚିକମିକ୍ ମାଛ ପରି ମଣିଷଙ୍କ ମନ
ବୁଝି ପାରୁନୁ ।
(ଆରମ୍ଭ କର କହିବା)
●
କେଉଁ ସୁଖ ପାଇଁ
ଏତେ ଆତୁର ଯେ
ଯାହା ଆସେ ଓ ଧରୁ ଧରୁ
ଉଭେଇ ଯାଏ।
(ସୁଖ)
●
ସଭିଏଁ ପ୍ରାର୍ଥନା କର
ନ ଭାଙ୍ଗୁ କାହାରି ବି ଘର
ଘର ହିଁ ସଫଳ ସ୍ଫୁରଣର
ଅସଲ୍ ଚେର ।
(ଘର)
●
ତମର କୁଢ କୁଢ ଭୁରକୁଟିକୁ
କିଏ ପଚାରେ ହୋ
ଚଉକିର ଖୁରା ସମ୍ଭାଳୁ ସମ୍ଭାଳୁ ତ
ସରି ଯାଉଛି ତୁମର ବେଳ, ବଳ
ଜୀବନ ଅଣ୍ଡାଳୁଥିବା ମଣିଷ ଆଡ଼କୁ
ଆଉ ଚାହିଁବାକୁ ତମର ତର କାହିଁ ?
(କାହାର କ’ଣ କହିବାର ଅଛି)
●
ୟେ’ କଉଁଠି ନୂଆଁ କଥା କିହୋ ମହାଜନ
ଲୁଟିବାର ବହପ ତ’ ତମ ମନ କିଆରୀରେ
ସଦା ଛନଛନ
ତମ ବିଷ ବାହୁ ତଳେ
କେବେ କ’ଣ ଖୋଜା ଯାଇପାରେ ପରିତ୍ରାଣ ?
(ଜିଇଁଛୁ ନିଇତି ଖଟି)
■♤■
ଅନୁଗୁଳ, ମୋ.ନଂ. ୯୪୩୭୧୩୨୬୬୨
